یک تخته سنگ بودو یک درخت فرتوتو سایه ای دنجو یک استکان چای ِعنابِ لعل گونلعل ِسیراب، لعل دُردگونآسمان غرق استکان هامان بودو سرمست از نگاه هامانو درخت کهن سالِ پرشِکنج ِژولیدهبر سرمان سایه می ریختبی منت و بی ادعاو ما عطر خاطره مان را ریختیمدر پناه آغوش کُنار سال خرده ی فرتوتو آسمان بدرقه کرد نگاه هایمان راوقتی وداع گفتیمدشت و درخت و صخره و کبک و چویل راو چای عنابمان که ریخت روی لباس دشتلعل گون شد دشت لاله های واژگونو آسمان با ما هم داستان شدبه راه افتاد تا خود ِخود ِجادهتا خودِ خود ِ کوچهو تا خود ِ خود ِخانه هامانهم آوازمان شد و می آمدراه می آمد آسمان با شاعرانه هایمان با نازش و ترنم می باریدداستان ها داشتیم با آسمانِ هفت رنگو ما وداع گفته بودیمدشت و درخت و صخره و کبک و چویل راو با آسمان هم داستان شدیماز قاف تا قاف زندگی
آمنه نقدی پورhttp://amenehnaghdipour.blogfa.com از کتاب : سایه ای به نام عشق __________________________________
از لینک های زیر دیدن کنید:
آمنه نقدی پوراینستاگرام آمنه نقدی پور
