شهیده

*زنانِ جبهه ی مقاومت*

شهیدی که در راهِ ایران فدا شد
رضایت گرفت، از پدر، مادرِ خود
مگر می شود بی دعایش شهادت؟
بگو مادرم خواهشِ آخرِ خود
مجوز رسید از پدر ای شهیدم
فدایی بکن، پا و دست و سر ِ خود
اگر با نفربر به آتش زد و رفت
اگر رنگِ خون کرد او سنگرِ خود
اگر روی مین دست و پاهاش جا ماند
به جان رهگشا گشت بر لشکرِ خود
به پشتوانه ی مادری بود نستوه
که نذرِ وطن کرد، نان آورِ خود
اگر همسرش اشک می ریخت یکسر
اگر منع می کرد او، همسرِ خود
حماسه نمی گشت آغاز، هرگز
نمی دید ایران، تن در برِ خود
زنان می گذشتند، از بچه هاشان
ز همسر، برادر، پدر، یاورِ خود
به میدان فرستاد هر زن به جرأت
هم عباس و اکبر و هم اصغرِ خود
خلیلِ خدا گشت، هر زن از این خاک
گذشت از پسر، هر که شد هاجرِ خود
زنی چهار فرزندِ خود را فدا کرد
فرستاد در جبهه، آن دیگرِ خود
چه زن ها که در خطّ اولای جبهه
به چشمانِ خود دیده خاکسترِ خود
زنی، عازمِ جبهه شد تا بگیرد
به خون، انتقامِ گلِ پرپرِ خود
زنی نان پخته است هشت سال در جنگ
شهیدان، نموده است نان پرور ِ خود
یکی بافت ژاکت، یکی دوخت کسوت
یکی ساخت سنگر، که فاتح کند خیبرِ خود
یکی می شود همچو ناهیدِ کرجو
فدایی شده در رهِ باورِ خود
زنانِ هنرمند با شعر و چامه
حماسه به پا کرده در کشورِ خود
زنانِ مقاوم هرآنکس به طرزی
متقن نموده، ره و محورِ خود
سراینده: آمنه نقدی پور